Czwartek, 2 Stycznia : Św. Teresa z Avila

Daleko ci do okazywania nadmiernej nieśmiałości, którą niektórzy mylą z pokorą! Nie, pokora nie polega na odmawianiu łaski, ofiarowanej nam przez Króla, ale na przyjęciu jej, uznaniu, jak bardzo jesteśmy jej niegodni i radowaniu się z niej. Byłby to rzeczywiście dziwny rodzaj pokory! Ale jak! Władca ziemi i nieba przyszedłby do mnie, aby obsypać mnie swoimi łaskami i znaleźć we mnie upodobanie, a ja z pokory nie chciałabym Mu odpowiedzieć, zostać z Nim ani przyjąć Tego, co mi daje! I zostawiłabym Go w spokoju! A kiedy chciałby, abym przedstawiła mu moje błagania, pomyślałabym, że okazuję pokorę, pozostając w moim ubóstwie! I zmusiłabym Go do odejścia, ponieważ nie odpowiadam na Jego nalegania? Porzućcie, moje córki, tę tak zwaną pokorę. Postępujcie z Nim jak z ojcem, bratem, panem, małżonkiem. Traktujcie Go pod jednym i pod drugim względem. On sam nauczy was, co macie czynić, aby Go zadowolić.
Bóg jest wszechmocnym panem. Czyż nie ma przy sobie wolności? A ponieważ nas kocha, stawia się w naszym zasięgu. Dusza, która dopiero zaczyna, byłaby zmartwiona, widząc siebie tak małą, przeznaczoną do zawarcia w sobie Tego, który jest tak wielki. Ale Pan nie ukazuje się jej od razu: stopniowo powiększa jej możliwości; rozporządza nią i przygotowuje na dary, które chce w niej umieścić. Powiedziałam, że przynosi ze sobą wolność, ponieważ ma moc powiększenia pałacu, jakim jest nasza dusza.