Dbajmy o zdrowie naszych bliźnich z taką samą troską, jak o własne, niezależnie od tego, czy są zdrowi, czy wyczerpani chorobą. Bo „wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie” (Rz 12, 5) – bogaci czy biedni, niewolnicy czy wolni, zdrowi czy chorzy. Wszyscy mamy jedną głowę, zasadę wszystkiego – Chrystusa.
Jak członki ciała są dla siebie nawzajem, tak każdy z nas jest dla każdego z braci, a wszyscy są dla wszystkich. Dlatego nie wolno nam zaniedbywać ani porzucać tych, którzy popadli przed nami w stan słabości, który zagraża nam wszystkim. Zamiast cieszyć się dobrym zdrowiem, lepiej jest współczuć nieszczęściom naszych braci. Są oni stworzeni na obraz Boga, tak jak my, i pomimo ich pozornego upadku, zachowali wierność tego obrazu lepiej niż my. W nich wewnętrzny człowiek przyoblekł się w tego samego Chrystusa i otrzymali tego samego „Ducha jako zadatek” (2 Kor 5, 5). Mają te same prawa, te same przykazania, te same przymierza, te same zgromadzenia, te same tajemnice, tę samą nadzieję. Chrystus umarł także za nich – Ten, „który gładzi grzech świata” (J 1, 29). Mają udział w dziedzictwie życia niebieskiego, nawet jeśli zostali pozbawieni wielu dóbr tutaj na ziemi. Są towarzyszami cierpień Chrystusa i będą nimi w Jego chwale.
Ludzka natura nakazuje nam litować się nad sobą nawzajem. Ucząc nas solidarności w naszej słabości, zaszczepia w nas szacunek i miłość.
Live a Reply