Piątek, 18 Kwietnia : Św. Augustyn

Męka naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa jest obietnicą chwały i lekcją cierpliwości. Na co mogą liczyć serca wierzących z Boskiej łaski, dla której jednorodzony i współwieczny Syn Ojca nie zadowolił się urodzeniem jako człowiek pośród ludzi, ale także chciał umrzeć z rąk ludzi, których stworzył? Wielkie są obietnice Pana. Ale to, co już dla nas uczynił i to, co wspominamy, jest jeszcze większe.
Gdzie byli i kim byli ci bezbożni ludzie, za których umarł Chrystus? Dał im swoją śmierć: któż mógłby wątpić, że sprawiedliwym da swoje życie? Dlaczego ludzka słabość waha się wierzyć, że nadejdzie dzień, w którym ludzie będą żyć z Bogiem? To, co już się wydarzyło, jest o wiele bardziej niewiarygodne: Bóg umarł za ludzkość.
Czym jest Chrystus, jeśli nie tym, o kim mówi Pismo Święte: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo” (J 1,1). To Słowo Boże „stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1,14). Nie miałoby w sobie nic, z czego mogłoby umrzeć, gdyby nie przyjęło od nas śmiertelnego ciała. W ten sposób nieśmiertelny mógł umrzeć; w ten sposób chciał oddać swoje życie śmiertelnikom. Później podzieli się swoim życiem z tymi, których stan podzielił jako pierwszy. My sami nie byliśmy w stanie żyć ani On sam umrzeć. Dokonał więc tej godnej podziwu wymiany z nami: to, przez co umarł, było nasze, a to, przez co będziemy żyć, będzie Jego.