„Każdy jednak, który wezwie imienia Pańskiego,
będzie zbawiony” (Jl 3,5; Rz 10,13).
Co do mnie, to nie tylko wzywam,
ale nade wszystko wierzę w Jego wielkość.
To nie dla Jego darów trwam w moich błaganiach,
ale On jest prawdziwym Życiem
i moim oddechem.
Bez Niego bezruch i zastój.
To nie tyle przez więzy nadziei,
ile przez więzy miłości jestem związany.
To nie do darów,
lecz do Darczyńcy tęsknię.
Nie do chwały dążę,
ale Pana Chwały chcę objąć.
To nie pragnienie życia we mnie płonie,
lecz wspomnienie Tego, który je daje.
Nie pragnę szczęścia,
Ale w głębi serca szlocham, pragnąc Tego, który to szczęście daje.
Nie szukam spoczynku,
lecz oblicza Tego, który ukoi moje błagające serce.
Co mi po uczcie weselnej,
skoro pragnę Oblubieńca?
W niewzruszonym oczekiwaniu Jego mocy,
mimo ciężaru moich grzechów – wierzę,
z niezachwianą nadzieją:
że zawierzając się dłoni Wszechmogącego,
nie tylko dostąpię miłosierdzia,
ale ujrzę Go twarzą w twarz.
Że dzięki Jego łasce i litości,
choć zasługuję na wieczną karę,
to otrzymam niebo.
Live a Reply