Poniedziałek, 24 Lutego : Katechizm Kościoła Katolickiego

Charakterystyczne przymioty wiary. Wolność wiary: Aby wiara miała charakter ludzki, „człowiek powinien dobrowolnie odpowiedzieć Bogu wiarą; nikogo więc wbrew jego woli nie wolno do przyjęcia wiary przymuszać. W najwyższym stopniu przejawiło się to w Jezusie Chrystusie” (Sobór Watykański II DH). Jezus wprawdzie wzywał do wiary i nawrócenia, ale nikogo do tego nie zmuszał. Konieczność wiary: Wiara w Jezusa Chrystusa i w Tego, który Go posłał dla naszego zbawienia, jest konieczna do zbawienia. […]
Wytrwanie w wierze: Wiara jest darem danym człowiekowi przez Boga. Ten nieoceniony dar możemy utracić. Aby żyć, wzrastać i wytrwać w wierze aż do końca, musimy karmić ją słowem Bożym oraz prosić Pana, aby przymnażał nam wiary (Łk 17,5; Mk 9,24); powinna ona działać „przez miłość” (Ga 5,6), być podtrzymywana przez nadzieję i zakorzeniona w wierze Kościoła.
Wiara – początek życia wiecznego: Wiara pozwala nam już w sposób uprzedzający doznawać radości i światła wizji uszczęśliwiającej, będącej celem naszej ziemskiej wędrówki. Zobaczymy wtedy Boga „twarzą w twarz” (1 Kor 13,12), „takim, jakim jest” (1 J 3,2). Wiara jest więc już początkiem życia wiecznego. Teraz jednak „według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy” (2 Kor 5,7). Wiara, która jest pełna światła dzięki Temu, w którego wierzymy, często jest przeżywana w ciemności. Może być wystawiona na próbę. Świat, w którym żyjemy, bardzo często wydaje się daleki od tego, o czym zapewnia nas wiara. Doświadczenia zła, cierpienia, niesprawiedliwości i śmierci wydają się zaprzeczać Dobrej Nowinie. Powinniśmy wtedy zwrócić się do świadków wiary: Abrahama, który „wbrew nadziei uwierzył nadziei” (Rz 4,18); Maryi Dziewicy, w „pielgrzymce wiary” (Sobór Watykański II, LG) i tylu innych świadków wiary: „Mając dokoła siebie takie mnóstwo świadków, odłożywszy wszelki ciężar, a przede wszystkim grzech, który nas łatwo zwodzi, winniśmy wytrwale biec w wyznaczonych nam zawodach. Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala” (Hbr 12,1-2).