Sobota, 19 Lipca : Św. Cyryl z Aleksandrii

Tajemnica naszego zbawienia jest tak rozległa, tak głęboka, tak zadziwiająca, że sami aniołowie pragną żarliwie ją pojąć (1P 1,12). Chociaż Chrystus był Bogiem w swej naturze, prawdziwym Słowem Boga Ojca (J 1,1), współistotny Ojcu i współwieczny z Nim, lśnił na wysokościach swej chwały, „istniejąc w postaci Bożej”, „nie „skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi”, rodząc się ze świętej Maryi. „Stawszy się podobnym do ludzi… uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej” (Flp 2,6-8).
Sam się zniżył do naszego uniżenia, chociaż dał ludziom Swoją pełnię. Uniżył się dla nas, nie z przymusu, ale z własnej woli. Dla nas przyjął postać niewolnika, On – wcielona wolność. Staje się jednym z nas, On, który wznosił się ponad wszelkie stworzenie. Poddaje się śmierci, On, który dał życie światu. Jak my, staje się poddanym Prawa (Ga 4,4), chociaż sam, jako Bóg, znajduje się poza Prawem. Staje się człowiekiem między ludźmi, poddanym narodzeniu. Bierze początek, On, który poprzedza wieki i pokolenia: co więcej, On jest Stworzycielem i początkiem czasu, On, który przyjął ciało z Maryi, posiada tę samą naturę co my, nasze własną istotę, biorąc na siebie odpowiedzialność za potomstwo Abrahama. Ale jednocześnie jest, od strony boskiej, tej samej natury, co Bóg, Jego Ojciec.