Wtorek, 14 Października : Św. Teresa z Avila

Gdybym wtedy pojęła tę prawdę, tak jak dzisiaj ją znam, że w tym małym pałacu mojej duszy mieszka tak wielki Król, nie zostawiałabym Go tak często samego. Choć niekiedy dotrzymywałabym Mu towarzystwa, a szczególnie pilniej bym się starała o to, aby ten pałac Jego nie był tak brudny. Niezwykła to rzecz, że Ten, którego wielkości tysiące światów nie ogarnie, zamyka się w takim ciasnym przybytku! Ale to prawda, że będąc Panem wszechwładnym, przynosi ze sobą wolność, ale i z takiej wielkiej miłości, jaką nas miłuje, przystosowuje się do naszej miary.
Z początku, gdy dusza dopiero zaczyna wstępować na drogi życia wewnętrznego, nie ukazuje jej się jawnie, aby nie przeraziła się widokiem swojej niskości, która ma jednak pomieścić w sobie taki Majestat. Powoli jednak, w miarę jak uzna tego potrzebę, rozszerza i rozprzestrzenia tę duszę, aby zdolna była objąć te skarby, które w niej składa. Dlatego właśnie mówiłam, że jest niezależny, bo może według woli swojej powiększyć i rozszerzyć ten pałac, w którym mieszkać raczy. Wszystko tylko na tym zależy, byśmy oddali się Jemu bez podziału i nieodwołalnie i w niczym nie krępowali działania Jego w nas, tak żeby mógł rządzić i rozporządzać jak w przybytku, który do Niego należy. Nasz Pan ma rację, żądając tego, więc Mu nie odmawiajmy. Nie chce zmuszać naszej woli, więc przyjmuje, co Mu damy, ale całkowicie nam siebie nie odda, póki my się całkowicie Jemu nie oddamy.
Jest to rzecz pewna i dlatego tak często wam ją przypominam, bo to bardzo ważne. Pan nie zdziała w duszy niczego, jeśli jej nie posiada w zupełności i bez podziału. Bo i jakżeby mógł w takiej duszy działać On, miłośnik doskonałego ładu? Jeśli napełnimy nasz pałac duszy pospólstwem i drobiazgami, jakże Władca się w nim pomieści ze swoim dworem? Wielka byłaby Jego łaskawość, żeby choć na chwilę zechciał zatrzymać się wśród takiego nieładu.