Kiedy ci, których kochamy, proszą nas o coś,
dziękujemy im za to, że proszą.
Gdybyś zechciał, Panie, prosić nas tylko o jedną rzecz
w całym naszym życiu
bylibyśmy tym zachwyceni,
a spełnienie Twojej woli tylko ten jeden raz
byłoby wydarzeniem naszego przeznaczenia.
Ale ponieważ każdego dnia, każdej godziny, każdej minuty,
oddajesz taki zaszczyt w nasze ręce,
uważamy to za tak naturalne, że jesteśmy zblazowani,
że jesteśmy tym znużeni.
A jednak, gdybyśmy zrozumieli, jak niewyobrażalna jest Twoja tajemnica,
wciąż bylibyśmy zdumieni,
że jesteśmy w stanie poznać te iskry Twojej woli
które są naszymi małymi obowiązkami.
Bylibyśmy olśnieni, że możemy poznać
w tej ogromnej ciemności, która nas okrywa,
niezliczone,
dokładnie,
osobiste
światła Twojej woli.
W dniu, w którym to zrozumiemy, wyjdziemy do świata
jako swego rodzaju prorocy,
jako wizjonerzy Twoich małych opatrzności,
jako pośrednicy Twoich interwencji.
Nic nie byłoby przeciętne, ponieważ wszystko byłoby przez Ciebie pożądane.
Nic nie byłoby uciążliwe, ponieważ wszystko byłoby chciane przez Ciebie.
Nic nie byłoby nudne, ponieważ wszystko byłoby miłością od Ciebie.
Wszyscy jesteśmy przeznaczeni do ekstazy,
wszyscy wezwani do wyłonienia się z naszych ubogich kombinacji,
by pojawiać się godzina po godzinie w Twoim planie.
Nigdy nie jesteśmy żałosnymi wyrzutkami,
ale błogosławionymi powołanymi,
powołani, by wiedzieć, czego od nas oczekujesz,
powołani, by wiedzieć, czego od nas oczekujesz w każdej chwili:
ludzi, których trochę potrzebujesz,
ludzi, których działania by Ci brakowało,
gdybyśmy odmówili ich wykonania.
Live a Reply