Nie wątpię, jestem pewien w moim sumieniu, Panie, że Cię kocham.
Uderzyłeś moje serce swoim Słowem i pokochałem Cię.
Ale co kocham, kiedy Cię kocham?
Nie jest to piękno ciała ani urok chwili,
ani blask światła, przyjazny moim ziemskim oczom,
ani słodkie melodie hymnów na każdą nutę,
ani słodki zapach kwiatów, perfum, aromatów,
ani manna czy niebo,
ani przyjazne kończyny w objęciach ciała:
to nie są rzeczy, które kocham, gdy kocham mego Boga.
A jednak kocham pewne światło i pewien głos,
pewien zapach, pewien pokarm i pewien uścisk,
gdy kocham mego Boga:
światło, głos, zapach, jedzenie, objęcie
wewnętrznego człowieka we mnie,
gdzie to, czego przestrzeń nie może ogarnąć, świeci dla mojej duszy,
gdzie rozbrzmiewa to, czego czas nie ogarnia,
gdzie jest zapach, którego wiatr nie rozwiewa,
gdzie jest zapach, którego wiatr nie rozprasza,
gdzie delektuje się potrawą, której nie ubywa, mimo żarłoczności,
gdzie zacieśnia się uścisk, którego sytość nie rozluźni.
To właśnie kocham, gdy kocham mojego Boga.
Live a Reply